Εφημερίδα ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ • Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017
Ο ΜΙΚΑΔΟΣ
 |
|
| Συντελεστές Απόδοση - διασκευή: Γιώργος Τσακνιάς, απόδοση στίχων: Κατερίνα Σχινά, σκηνικά - κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη, κίνηση: Χαρά Κότσαλη, κατασκευή μάσκας: Μάρθα Φωκά. Ερμηνεύουν: Μάριος Σαραντίδης, Θάνος Λέκκας, Δημήτρης Ναλμπάντης, Νίκος Σπανάτης, Αναστασία Κότσαλη, Λητώ Μεσσήνη, Λυδία Αγγελοπούλου, Βαρβάρα Μπιζά. Μουσικοί: Διονύσης Βερβιτσιώτης (βιολί), Γκουίντο ντε Φλάβις (σαξόφωνο), Γιώργος Κρίμπερης (τρομπόνι), Χάρης Παζαρούλας (κοντραμπάσο), Κώστας Σερεμέτης (κρουστά), Βαγγέλης Στεφανόπουλος (πιάνο - πλήκτρα). |
[«Ο Μικάδος»] Από την Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ
Κωμική όπερα με κοφτερή σάτιρα των ηθών του 19ου αι.
Του Γιώργου Σ. Κουλουβάρη
This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
| Σε πανελλήνια πρώτη, η κωμική εξωτική όπερα των Γκίλμπερτ και Σάλιβαν «Ο Μικάδος» (1885) παρουσιάζεται σε συμπαραγωγή με την ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή, στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΕΛΣ), στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ: λεωφ. Συγγρού 364 - Καλλιθέα). Σε μουσική διεύθυνση και ενορχήστρωση του Μιχάλη Παπαπέτρου και σκηνοθεσία του Ακύλλα Καραζήση, η παράσταση παρουσιάζεται στις 21, 22, 23, 24, 27, 28, 29 και 30 Δεκεμβρίου, στις 8.30 το βράδυ. Η απόδοση του λιμπρέτου, παραγγελία για τη συμπαραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ και της ομάδας μουσικού θεάτρου Ραφή, ανήκει σε δύο διακεκριμένους μεταφραστές, τον Γιώργο Τσακνιά, που ανέλαβε την απόδοση των πεζών μερών, και την Κατερίνα Σχινά, που απέδωσε στα ελληνικά τα μελοποιημένα μέρη. Οι δημιουργοί του «Μικάδου» Ουίλιαμ Σβενκ Γκίλμπερτ και Άρθουρ Σάλιβαν, πρωτεργάτες της αγγλικής μουσικής κωμωδίας, εμπνέονται από την ατμοσφαιρική Άπω Ανατολή, για να συνθέσουν μια κοφτερή σάτιρα των κοινωνι-κοπολιτικών ηθών του 19ου αιώνα. Η βία, η διαφθορά, ο λαϊκισμός, η υποκρισία και ο πουριτανισμός μπαίνουν στο στόχαστρο του δαιμόνιου καλλιτεχνικού διδύμου, που στηλιτεύει με χιούμορ και ελαφράδα τα κακώς κείμενα της εποχής του. Ο λιμπρετίστας Ουίλιαμ Σβενκ Γκίλμπερτ φέρεται να εμπνεύστηκε το θέμα του έργου από ένα γιαπωνέζικο σπαθί, που είδε αναρτημένο σε μια δημόσια βιβλιοθήκη. Την εποχή εκείνη, θίασοι από την Ιαπωνία έκαναν περιοδεία στο Λονδίνο, συμβάλλοντας στη διάδοση του εξεζητημένου οριενταλισμού, που είχε ξετρελάνει το βρετανικό κοινό. Η τοποθέτηση της δράσης σε ένα απομακρυσμένο γεωγραφικό περιβάλλον διευκόλυνε τον έμπειρο συγγραφέα να μιλήσει άφοβα για ζητήματα που ταλάνιζαν την αγγλική κοινωνία της εποχής του: τα απανωτά πολιτικά σκάνδαλα, την κατάχρηση εξουσίας, το έλλειμμα δημοκρατίας. Επιπλέον, η συγκεκριμένη επιλογή τού επέτρεπε να στηλιτεύσει με χιούμορ και εκλεκτική ειρωνεία τον άκρατο πουριτανισμό της βικτωριανής περιόδου, ανοίγοντας τον δρόμο για συγγραφείς όπως ο Όσκαρ Ουάιλντ και ο Μπέρναρντ Σο. Στη μαγική πολιτεία του Τιτιπού, όπου ο Μεγάλος Αυτοκράτορας (Μικάδος) είχε απαγορεύσει το κόρτε, οι ερωτύλοι ράφτες γίνονταν δήμιοι για να μην αποκεφαλίσουν τον εαυτό τους, οι βουλευτές αυτοανακηρύσσονταν σε «άρχοντες των πάντων» και τα απαγορευμένα φλερτ ανθούσαν στις πιο απίθανες εκδοχές. O συνθέτης Άρθουρ Σάλιβαν θεωρούσε τον «Μικάδο» ως το αριστούργημά του, με το οποίο πραγματοποίησε την πολυπόθητη σύζευξη ανάμεσα στην «ελαφριά» βρετανική οπερέτα και τη «σοβαρή» αγγλική όπερα, όπου το «χιούμορ, η σάτιρα, οι χαρακτήρες και η υψηλής ποιότητας μουσική συνυπάρχουν σε θαυμα- στή ισορροπία». Αξίζει να σημειωθεί ότι ο «Μικάδος» αποτέλεσε την απόλυτη πηγή έμπνευσης για τα μιούζικαλ των Τζορτζ και Άιρα Γκέρσουιν στο Μπρόντγουεϊ και το Χόλιγουντ. Ο ίδιος ο Τζορτζ Γκέρσουιν θεωρούσε το δίδυμο Γκίλμπερτ και Σάλιβαν πρότυπό του. Το έργο σημείωσε τεράστια επιτυχία από τον πρώτο χρόνο παρουσίασής του το 1885 περίπου 150 θίασοι σε όλο τον κόσμο είχαν εντάξει τον «Μικάδο» στο ρεπερτόριό τους μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς και παραμένει ένα από τα δημοφιλέστερα έργα μουσικού θεάτρου όλων των εποχών. [SID:11536790] |
